Tuesday, August 23, 2011

Dua tiga kucing berlari, mana kan sama si kucing belang.

Johnny, Kitty, Minah, Belang, Ujang, Mimi, Atan, Pit, Putih dan Lebek. Aku tahu, nama-nama kucing aku bukanlah antara nama yang paling cool didunia. Ada banyak lagi yang cool-cool sebenarnya, tapi dah lupa. Hihi. Kucing je takkan nak bagi nama Fatin Arina, Iklil Iwani, Altamis Anaqi mahupun Nur Ilham Irdina kan. Nak bagi nama mat salleh, masa tu masing-masing kecik lagi, mak abah aku pun tak fasih sangat cakap omputih. Bedal la bagi nama ikut sesedap rasa, janji senang ingat.

Tapi dalam banyak-banyak kucing, aku paling ingat si Kitty, kucing Parsi warna kelabu yang kuat kentut paling vogue dan mempunyai ciri-ciri kucing betina yang sejati.

lebih kurang macam kucing ni, tapi lagi kembang pastu muka dia tak camtu.

Anak dia ada 3, tapi 1 dah bagi orang, 2 lagi mati. Tinggal Kitty je kucing yang ada kat rumah. Kitty satu-satunya kucing yang penah kentut kat muka mak aku. Memang biadap, tapi kucing apa tahu pasal sopan santun adab tatasusila. Tepuk bontot dia sekali cukup la sekadar bagi pengajaran. Apa, ingat kucing tak kentut ke. Dia pun makan macam kita, tahi dia pun busuk macam kita. Bezanya kentut dia tak busuk macam korang. Korang la, aku kentut tak busuk. Kahkah. Ok tak lawak.

Mak aku sayang betul kat Kitty tu sebab dia lah kucing yang paling kembang bulunya. Tapi aku tak sangat la. Masa tu budak-budak lagi apa tahu erti kehidupan, kasih sayang dan cinta sejati. Puii. Yang aku tahu seronok nak buat yang bukan-bukan kat kucing. Lambung-lambung dia sampai dia buat backflip, takut-takutkan dia guna teletubbies kakak aku sampai dia mengamuk. Macam-macam jugak aku buat.

contoh gambar mangsa
(sekadar hiasan)

Tapi ada suatu hari ni, tak tahu la dah kena sampuk ke apa, aku jadi jahat gila, kejam habis. Kerja aku nak takutkan si Kitty tu je. Kitty takut dengan vacuum cleaner, aku apa lagi amik kepala vacuum tu aku acah-acah kat dia. Lintang-pukang dia lari sampai menyorok dalam kain batik mak aku mesin basuh, bawah katil dan sebagainya. Dah menyorok bawah katil pun aku masih tak putus asa nak takutkan dia. Aku rasa dia betul-betul takut masa tu tengok dari riak muka dia. Aku pulak saje tinggalkan kepala vacuum tu depan katil, tengok dia berani tak berani keluar. Dah puas hati aku blah pegi dapur pau makanan mak aku.

Sesudah kenyang, aku patah balik masuk bilik tengok perkembangan Kitty. Tengok-tengok dia dah takde, tak tahu macam mana dia keluar. Pusing satu rumah cari, takde. "Oh, mungkin dia keluar kejap makan rumput kat luar agaknya. Tak pun pergi cari jantan untuk memuaskan nafsu serakah kot" kata aku dalam hati.

Tapi, dari siang sampai ke malam, Kitty tak balik-balik. Mak dah mula risau. Panggil-panggil kat luar tak muncul jugak. Esoknya, Kitty masih tak balik. Sambil kayuh basikal nak pergi sekolah, aku tengok-tengok jugak kalau-kalau terjumpa. Tapi tak jumpa-jumpa jugak.

Sampai la hari ketiga, tiba-tiba Mak ternampak Kitty kat depan pagar. Dia nampak lemah. Dah kurus kering macam tak makan. Badan dia macam ada kesan kotoran longkang yang dah kering. Tersentak tengok keadaan dia macam tu, mak bawak masuk, mandikan, bagi makanan dengan susu sebab dia suka minum susu. Tapi entah kenapa dia tak minum, makan pun tak. Tiba-tiba tergerak dalam hati aku, "Entah-entah dia merajuk kat aku pastu lari rumah tak". Tapi fikir balik, macam tak logik, kucing boleh ke merajuk. "Mungkin dia takut sangat kat vacuum tu, lari laju-laju sampai termasuk longkang pastu tak boleh keluar", dalam hati aku. Pastu tiba-tiba aku teringat, sehari selepas dia tak balik rumah tu hujan lebat, air longkang penuh. Astaghfirullahalazim. Rasa bersalah yang teramat.

Esoknya, dia masih taknak makan minum. Kalau makan pun sikit. Langsung tak berbunyi, diam je macam tengah sakit tenat. Sayu sangat tengok dia macam tu. 2-3 hari berterusan macam tu, Kitty terus nazak. Dia nazak waktu tengah malam, semua orang dah tidur. Mak je yang terjaga nak pergi tandas, ternampak Kitty tengah sesak nafas, tak lama terus mati. Mungkin mak terlampau sedih, lepas tu dia terus hilang semangat nak bela kucing lagi.

Sejak kes tu, aku betul-betul sayang kucing. Tak boleh tengok kucing lapar ataupun kena pukul. Rasa kesian. Aku selalu doa mintak dosa aku diampunkan. Aku dah insaf. Semoga roh Kitty dicucuri rahmat.

mungkin kucing takde akal, tapi tak mustahil dia masih ada perasaan.


4 comments:

  1. keji memang keji! TAPI nasib baik dah insaf :D

    ReplyDelete
  2. keji kan :(
    sekarang nak menebus balik dosa, bila ada kucing lapar datang, bagi la makan apa yang ada.
    bila hujan nampak dia basah, letak dia kat tempat kering.
    kadang-kadang marah je bila nampak orang pukul kucing.
    oh rasa sungguh berdosa

    ReplyDelete
  3. jahatnyaaa. kesian kitty. aku pon pnah mngalami, tp kucing aku sakit betol lah, bukan sbb kena kacau,,hehe siap nanges bila dia mati.

    ReplyDelete
  4. tu la, aku tak tahu pulak dia nak takut sampai macam tu. rasa bersalah gila. tapi nak buat macam mana, tak boleh patah balik masa. jadikan pengajaran jelah. huu

    ReplyDelete

Boleh merapu, boleh meluahkan perasaan. Jangan malu, jangan segan.